Çarşamba, Şubat 08, 2023

Earthquakes in Turkey and Syria

 I am writing these lines with a heavy heart.


As many of you know, two separate and severe earthquakes (7.8 and 7.5 on the Richter scale) hit Southeastern Turkey in the first hours and later at noon on Monday. 
This district is where the East Anatolian Fault line travels south and enters Syria to end in the Mediterranean. 

There are 10 Turkish cities heavily affected by earthquakes. Some might be familiar to you: Kahramanmaraş, Malatya, Adıyaman, Şanlıurfa, Gaziantep, Hatay (Antioch), Diyarbakır, Osmaniye, Kilis and Adana. The combined population of these cities is more than 13.5 million. As I write these, the death toll is a devastating 12000 (Turkey and Syria combined). It is estimated that several hundred thousand are under the rubble, waiting to be rescued. That is if they haven't lost their lives due to the impact, dust asphyxiation, cold, or dehydration already.

What is thought but not uttered much right now is that the number of lives lost will probably increase, even multiply in the following days to reach six digits, since the hopes for rescue and rates of survival decrease dramatically after 72 hours. 

A damaged building in Kahramanmaraş. Photograph: Alessio Mamo/The Guardian



This might sound weird, but what makes me and everyone in Turkey simultaneously upset, angry and sad is not the deaths themselves. Of course, every natural disaster might and will cause damage, and some of it will be to lives. However, they could be minimised if not entirely prevented with preemptive measures, rapid and coordinated intervention. As you might also remember, Turkey had another severe earthquake (mag. 7.6) 24 years ago, in 1999, along the North Anatolian Fault. The epicentre of the earthquake was İzmit, a town 1,5h close to İstanbul. Eighteen thousand people died, and another 43 thousand were injured (these are the official numbers, where the experts set the death toll around 65 thousand). Back then, the UK sent Search and Rescue Teams to Yalova and Düzce, and tens of other countries helped from Americas to Far East. 

After the 1999 earthquake Disaster and Emergency Management Presidency (AFAD) was established, a new communication tax (known as the earthquake tax) was introduced, and an earthquake construction code was written with the hope that labour and resources could be collected and facilitated -not if- when another disaster happens. On Monday, we saw how much of a false hope that was. Not only did buildings three to five years old completely collapse, not only was the money collected through tax spent on highways and airports that lay now in ruins, but also AFAD was utterly unprepared, seeing entire districts laying in ruins, devoid of any search and rescue teams many hours after the disaster. In the days leading to the earthquakes, there were many warnings by geologists specialising in tectonics and seismology, reporting about seismic activities in this region, saying that they were "worried". Despite all these, the response time of AFAD was worse than the worst driver responding to the green light. 

Also, I am afraid that two critical decisions -indecisions- caused the loss of additional lives, which would otherwise be preventable. The first one is the declaration of a "state of emergency", which would have allowed the state to seize any construction equipment, truck, vehicle, or equipment to be used in the search and rescue efforts. SoE was declared, but in the 33rd hour, where all these hundreds of thousands under rubbles spent the night under the rubbles with temperatures as low as -11. 

Second, the army (a sizeable 720000 personnel), with knowledge and experience in and tools and machinery for first aid, search and rescue, and logistics was not mobilised until the end of the second day. This caused unnecessary loss of life, looting, kidnapping, and other petty and heavy crimes.  The reason for this reluctance might be the failed coup d'etat attempt in 2016, it might not be. The army could still have mobilised itself using another emergency protocol called Safety, Public Order and Aid, only if it wasn't revoked by the government in 2010. As if this was not enough, access to social media channels such as Twitter and Tiktok, which serve as platforms for coordination for search and rescue, communication and distribution of needs and logistics, was limited today, causing considerable hindrances to people's efforts for solidarity. 

One of the few things that might make us smile proudly is witnessing the extraordinary solidarity, almost supernatural calmness, and composure of Turkish people in the face of such a disaster. The moment the scale of the event was understood, NGOs, private companies, municipalities and individuals (truck drivers, cooks, crane operators, and pedagogies, among others) were ready for help. They made their way to the affected cities immediately. People offer housing, transportation, law services (yes, because many were arrested because of their social media posts) who are affected by the disaster. One fashion academy even wrote that they have many sewing machines at hand and would like to sew polar jumpers for people.
Many NGOs -some established after the 1999 earthquake- consist of hundreds if not thousands of health and safety, search and rescue professionals, philanthropists, experts and other volunteers. 
Three of them are worth mentioning:
  1. AKUT Search and Rescue Association is a disaster search and rescue relief NGO. It was established in 1995 as a grassroots organization by seven leading outdoor athletes in Turkey and was officially founded as an association in 1996. The organization delivers emergency and disaster relief to people trapped in caves, lost in the mountains or victims of earthquake or flood disasters at home and abroad. 
  2. Ahbap (eng. pal/buddy) is another NGO for help and relief in the broader sense of the concepts, such as education, gender conflict and environment. It was established by a former pop star whose songs I never liked, but I must confess that he is working miracles with Ahbap. 
  3. İhtiyaç Haritası (eng. map of needs) is another NGO that works explicitly to connect the help with the need. They visualise the needs on a map and search for help. When it is found, it is delivered. It sounds very trivial, but it tackles one of the biggest problems with philanthropy, not knowing where and who needs what and getting that specific help to the people. It was initiated by a theatre actor in 2015 -delivering not solely to aesthetic needs? :)- and has grown ever bigger since then. 

Why did I write all of this? Honestly, I don't know, but I think I would not want to ask for help without providing information about the situation. An added benefit is to undress myself from the feelings of despair and helplessness and do something useful for a change. 

To sum up, the situation is dire. People -and animals- need basically anything and everything, concrete breaker machines, electrical metal saws, blankets, sanitary pads, shoes, stoves, safe spaces, food and even drinking water (yes, drinking water). The weight of consequences of other peoples' and institutions' ignorance, improvidence, corruption and neglect should never fall onto our shoulders, I know, but the emergency is so acute and fatal that I cannot and won't shrug it off easily. 

If you would like to help, you can go to one of the web pages of the NGOs I listed above and donate any amount (1GBP=23TL). I can assure you that they are safe and secure (and they can meet people's needs). Of course, many other international organisations are working in the area for disaster relief, like the British Red Cross (with an appeal to Turkey-Syria earthquake), to which I donated today. 

Even if you don't, you have read this far, so you know much more about Turkey than 10 minutes ago. 🙂

Cumartesi, Ocak 18, 2020

Joker (2019)

Joker
Very humane. Everything is so logical. Both nature and nurture are at work, but the role of the former is negligible. "Mom had a great influence on me." says that we are not nurtured, but grow by being influenced from everything around us. Maybe the only inducer of decay and decadence is the normalisation of everything related to life, thus the anormalisation of many others by the monster called civilisation, a monster developed and nurtured against the rules of nature. 

Joker
Son derece insancıl bir hikâye. Olan biten her şey alabildiğine mantıklı. Joker nezdinde hem doğa hem de yetiştiriliş iş başında, ama doğa ihmal edilebilir düzeyde. Hatta “annem beni çok etkiledi” sözü, aslında yetiştirilmediğimizi -bir yerlere-, sürekli ve her şeyden etkilenerek büyüdüğümüzü anlatıyor. Belki de çürüme ve yozlaşmanın tek müsebbibi, medeniyet denen canavarın, doğa kanunlarına karşı geliştirilen/yetiştirilen, canavarın, hayata dair her türlü olguyu normalleştirmesi, dolayısıyla birçok olgunun da anormalleştirmesidir.
Bizi biz yapan ise tüm bu normal/anormal ikiliği içerisinde başımıza gelen irili ufaklı şeylerin etkisi ve hatta başımıza gelmeyenlerin, eksikliklerin: anne, baba, sevgi, sevgili, ilgi, şefkat. Şurada ufak bir fiziksel ve/veya sözlü şiddet, aşağılanma, işten çıkarılma, burada irili ufaklı travmalar, dolayısıyla yaşamın olağan akışının sekteye uğraması. Her şey bu kadar basit, her şey bu kadar kolay işte. İyiliği de -her ne ise, kötülüğü de -her ne ise- gerekçelendirmek bu kadar kolay.
Joker’in yaşadığı, alabildiğine bireysel rahatsızlık, bu rahatsızlığı nasıl bertaraf edeceğini bilememek, bunun için gerekli taktik ya da stratejilere aşina olmamak ya da onlara karşı duyduğu inançsızlık, onu semptomatik bir çare arayışına yöneltir.
Batman ise, bireysel bir travmadan yola çıkarak kendini suçla, suç olduğunu düşündüğü/düşünülen şeyle mücadeleye verir. Ancak bu mücadelede yalnız değildir. Hatta başrolde bile değildir. Kolluk kuvvetlerinin, zora düştüğünde ıslık -spot ışığı- çalarak çağırdığı, suçluları adalete teslim eden tek kişilik bir ordudur, bir figürandır aslında. Bu mücadelenin sosyal bir yanı yoktur, suçu değil suçluları ortadan kaldırır, enformaldir, Batman bir polis memuru yahut herhangi bir devlet görevlisi değildir ve statükoya hizmet eder yani egemenin suçlu addettiği kişileri yakalar. Bu hali ile aslında bir tür derin devleti bile çağrıştırdığı söylenebilir.
Yalnız yaşamaya -Alfred’i saymazsak-, çalışmaya -Robin’i saymazsak- ve hep karanlıkta kalmayı -gazetelere çıkmasını saymazsak- mecburdur. Belki de böyle olmayı seçmiş işkolik bir sosyopattır. Her halükarda böyle kalmak zorundadır, zira en azılı suçluyu yakalasa bile, kendisini göreve çağıran mercilerce aşağılanır, suçlanır, kriminalize edilir. Bu uğurda Arkham Akıl Hastanesi’ne -ki hapishaneden hallicedir- düşmüşlüğü vardır.
Yukarıda az değindiğim bir konu yeniden bahsedilecek kadar önemli: Batman suçu değil suçluları ortadan kaldırmak için çalışır. Eylemleri hep kötülük olduğunu düşündüğü/düşünülen şeyin başına karşıdır. Joker’in ya da Penguen’in müritlerini ya da bu kötü adamları kötü yapan şeyleri -sistem, toplumsal yapı, şartlar- değil elebaşını ortadan kaldırmaya çalışır. Bu hali ile sürdürülemez ve sonu gelmez -zira her kötü adamın arkasından yeni bir kötü adam/kadın gelecektir hem serinin hem de kötülüğün devamlılığı açısından- bir mücadele cenderesine sıkışmıştır.
Hepsinden öte, pek çok kez dile getirildiği üzere, Batman bir süperkahraman değildir. Kendisini baba parası ve bununla erişilebilir/tasarlanabilir/üretilebilir teknolojiyle sarmış, süperleştirilmiş bir emir eridir. Süperleştikten sonra yaptıkları ise neredeyse sadece yetiştirilişinin, içinde bulunduğu maddi ve manevi ortamın kaçınılmaz sonucudur. Eğer yer değiştirselerdi pekala Bruce Wayne Joker, Arthur Fleck ise Batman olabilirdi.
İşin garibi Joker ya da Penguen de tam olarak süperkahraman/kötü değildir. Ancak onlar -Batman’in aksine- kendilerini teknolojik zımbırtılarla donatmaz. Neredeyse tamamen, oldukları gibidirler, bir davaları, adamları ve stratejileri vardır. Ne istedikleri -bu anarşi bile olsa- bellidir. Amaçlarına ulaşmak için örgütlenir, insanları -insanlarını- kötü emellerine alet ederler. Onların aletleri insanlardır.
Batman; Joker’i camdan atabilir, Penguen’in üzerine yarasaları salabilirsin, ama kötü adamı öldürmenin sadece kötü bir adamı öldürmüş olmaktan fazlası olmadığının farkında olmalısın.



Çarşamba, Temmuz 06, 2016

gelin evi

-Hiçbir değişiklik yapmadım bu şekilde geldi bana.

-Ya onun için de krem kahve koltukları da kırmızı renkler kullandınız sanıyorum.

-Aslında ben onları kırmızı da yaptırabilirdim ama onun kırmızısı yoktu. Ben de o yüzden pembe…

-Güzel olmuş ama bence taşlı duvar kağıdının üstünde kendini göstermemiş, saat gibi mesela. O da daha düz bir yerde daha güzel durabilirdi.

-Bir de kahve ve kremin ve pembenin uyumunu ben de çok severim ama bunun kahvesi fazla bir kahve hani böyle daha bir…

-Koyu, sert bir kahve sanki.

-Evet, hani daha soğuk, koyu bir kahve olsa. Bir de ben fiyatını merak ettim.

-Duvar kağıdının mı?

-Önce duvar kağıdını öğreneyim, daha sonra…

-Duvar kağıdı 600 TL. İşçiliği hariç tabi, sadece duvar kağıdı. 3D’li duvar kağıdı. O yüzden aslında biraz da gözünüze batıyor.

-Evet.

-3D’li olduğu için. Eğer normal bir duvar kağıdı olsaydı bu kadar gözünüze batmazdı.

-Gözümüze batmaktansa hani birbiriyle uyuşmadı diyelim.
-Salonu bence çok karışıktı. Bazen spor bazen klasik geliyordu gözüne.

Seq2

-Boncuklu boncuklu çeyiziniz Esra Hanım.

-Şey genelde bunlar pul oluyor.

-Bunlar boncuklar oluyor genelde. Genelde boncukları benim annem yapmıştır. Pullu pullu, boncuklu boncuklu.

-Bunlar hangi yöreye uygun?

-Bu yöreye ait diyebileceğim bir model yok, çünkü çok önceden bizde sadece tığ oyası vardı.

-Şey şurada bir iğne oyası gördüm sanki ama.

-Evet.

-Şöyle bakarsak. Renkler yine çok tatlı. Gerçekten çok trendy yani.

-Bunu da kayınvalidem kendisi yaptırmış daha doğrusu. Kayınvalidem pembeyi çok sever aynı benim gibi. Yani gelin kaynana toprağına derlermiş ya. Kesinlikle o yani.

-Burada da yine boncuklarımız var.

Seq3

-Renkli olmuş, pembeler beyazlar, kelebekler.

-Canlandırmak istedim.

-Çok canlı olmuş.

-Onu eşiniz yaptı, acaba bu masayı da mı eşiniz yaptı?

-Evet, kayınpederimle birlikte eşim yaptı. Siz nasıl buldunuz hanımlar?

-Ben mutfağınızı böyle geniş, ferah, güzel buldum. Ben de perdelerinizi konuşmak istiyorum. Perdeniz de güzel. Zebra olması iyi bir tercih. Bir de beyaz, hoş. Desenleri de belki mutfak için biraz ağır kaçmış olabilir.

-Bana da öyle geldi.

-Evet, biraz daha böyle klasik gibi geldi. Mutfağa biraz şey gibi geldi. Fiyatı nedir acaba?

Seq4

-Dikey tutarsak. Güzel.

-İsterseniz ev gezmemize devam edelim, olur mu? Tamam, haydi çıkalım o zaman.

-Gelinlerimiz ev gezmesine devam ediyorlar.

-Ben dolaba bakabilir miyim?

-Tabi tabi, buyrun.

-Pekala, şöyle bakayım.

-Esra Hanım dolabın içini nasıl bulacak bakalım.

-Bardaklarımız sade, şık olmuş. Güzel. Düzenli de bir dolabınız var Ebru Hanım, güle güle kullanın.

-Teşekkür ederim.

Seq 5

-Düğününü de beğenmedim. Çekimi güzel değildi. Fotoğraf albümü güzeldi. Bu yüzden Hilal Hanım’a puanım 7.

-Günün sonunda Hilal Hanım, Tuğba Hanım’dan 5, Ecenur Hanım’dan 6, Seçil Hanım’dan 6 ve Aylin Hanım’dan 7 puan alarak, toplamda 24 puanla Gelin Evi sıralamasında yerini alıyor.

-Kalkalım artık isterseniz, çünkü yarın bendesiniz. Hazırlık yapmam gerekiyor.

-Hadi kalkalım.

Seq 6

-Ama köşeye koyunca da direk karşısı görünecekti, ben de fotoğrafı koydum oraya.

-Yani bence uymuş. Hoş durmuş. Pozunuz da güzel.

-Fotoğrafçı çerçeveyle birlikte verdi. Çerçevenin de buraya uyduğunu düşündüm gri olduğu için.

-Kızlar yorumlarınız bittiyse diğer odaları görelim.

-Görelim.

-Biz yatak odasına geçelim istersen seninle.

-Biz de o zaman mutfağa gidelim.

-Gezecekleri odaları paylaşan hanımlar, salondan ayrılıyorlar.

-Tabi, ben başlayayım. Ben öncelikle yatak örtüsünden başlamak istiyorum. Yatak örtüsü çeyizinden mi, biraz spor da?

-Evet.

-Sen biraz spor şeyleri seviyorsun anladığım kadarıyla.

-Genelde klasik şeyleri pek beğenemiyorum.

-Gelin evinde sence böyle daha cafcaflı modeller olsa daha iyi olmaz mıydı?

-Rengi cafcaflı.


-Yani biraz spor duruyor bence, günlük gibi.

Perşembe, Ocak 07, 2016

Binanın İçinde Mimar


'Bugün (1931) artık bütün cihan teslim etmiştir ki mimar evimizi yağmura, güneşe karşı bizi muhafaza için yapıp giden bir amele değil, bize içtimai hayatımızda yol gösteren bir mütefekkirdir.

...

Türk mimarları hakiki mimari meydana koymaya çalışmalıdırlar. Bunun için Avrupa'yı taklit edemeyiz, çünkü onlar kendilerini bile taklit edemezler.

...

Bugünkü içtimai hayatımızda misafir, bizimle birkaç dakika görüşüp gidecek bir şahıstır. Saatlerce kalmaya gelen misafir için hususi bir odaya lüzum olmadığı gibi bayram ve kabül günlerimiz için evin içinde hususi tertibat alabiliriz.

...

Misafir odası lüzumsuz ve lüks bir yerdir; tabi, bugünkü ihtiyacımız için. Misafiri biz kapıdan girer girmez holde kabul ediyoruz, evin içinde gezmesi, herhangi bir sebeple toplu olmayan odalarımızı ve koridorlarımızı görmesi doğru değildir.

...

Yazıhaneyi geçince dikiş masasını görüyoruz. Bu masa duvara tesbit edilmiştir. Evin kadını bu masa üzerinde çalışır ve hususi bir elektriği vardır.

...

Odanın ortasında bir masa görüyorsunuz, bu masa teklifsiz misafirlerin oturmasına ve aile arasında yemeklerden sonra toplanmaya mahsustur.

...

Yemek odasındaki sandalyelerin arkaları meyil yapılmamıştır. Çünkü yemekteyken arkaya dayanmak adet değildir. Bilakis daima masaya yaklaşılacağından, iskemlenin ön ayakları dışarı taşırılmamış, müvazenenin (denge) temini için arka ayakları geri doğru meylettirilmiştir.

...

Karyolanın solunda bir dolap görüyorsunuz. Bu dolabın karyolaya bitişen tarafı hususi tertibatı haizdir. Kolonya, kitap, su ve saire koymağa mahsus olan bu yerler, hep yatakta yatan bir adamın zahmetsizce elini uzatıp alabilmesi düşünülerek yapılmıştır.

Metruk bir usul olan yatağın yanına küçük bir dolap -komodin- koymak şekli doğru değildir. Çünkü kapaklarını açıp içinden bir şey almak için muhakkak yataktan çıkmaya mecbur oluruz. Halbuki insanlar yorgun bulundukları veyahut yattıkları vaziyeti değiştirmek istedikleri zamanlarda, karyolanın yanından hemen ellerinin değebileceği mesafede, sular, ilaçlar ve bezler gibi bir çok ihtiyaçlarını tatmin etmek için lazım olan eşyaların bulunmasını isterler.

...

Banyoları elektrikle ısıtmak en doğru usuldür, çünkü elektrik şirketleri gece yapılan (saat 12'den sonra) sarfiyattan az para alırlar.

...

Bugünün mimarı düşünür...Her ihtimali görür ve yaptığı, icat ettiği eseri de kendisinden başka kimse yapamaz. Türkiye'de bu mimar ortaya çıktığı gün...Türk mimarları da teferruat ve detayla değil, fikir ve düşünce ile esas kitleler üzerinde oynadıkları gün...Her yapı sahibi onu aramaya ve ona gitmeye mecbur olacaktır.

...

Aile doktoru kullandığımız gibi aile mimarı da kullanmaya mecburuz.

Mimar Abdullah Ziya, Arkitekt, 1931, 1, s. 14-20.

    Aptullah Ziya Kozanoğlu
    MimarAbdullah Ziya Kozanoğlu, Türk mimar, müteahhit, romancı, çizgi-roman yazarı, Spor yöneticisi ve Beşiktaş Jimnastik Kulübünün 11. başkanıdır. Manken ve oyuncu Yasemin Kozanoğlu’nun dedesidir Vikipedi

Cuma, Kasım 27, 2015

Gatto ile Lezzet Durakları #1

Pazartesi, Kasım 25, 2013

havuzum su tutmuyor

Rize'de yaklaşık 2 milyon lira ödenerek yarı olimpik bir havuz yapılmış. Havuzun yapıldığı yer ise çöp dolgusuyla kazanılmış. Yandaki yoldan geçen araçların yarattığı titreşim (burayı anlamadım) dolayısıyla havuz sürekli su kaçırıyormuş. Gerçekten harika.



http://www.dha.com.tr/dhaalbumdetay.asp?kat=42156&page_number=1

Salı, Kasım 05, 2013

Globalization

"The company belongs to people who invest in it - not to its employees, suppliers, nor the locality in which it is situated." Albert J. Dunlap
  

Pazartesi, Temmuz 29, 2013

Türkün Tasarımla İmtihanı: Bir Pazarın Dönüşüm Hikayesi


Mimarlığın sadece bir yapıyı tasarlamaktan ibaret olmadığı hemen herkesin üzerinde hemfikir olabileceği bir argüman. Mimari tasarım süreçlerinde insanların mekan içerisindeki deneyiminin, yapının bulunduğu yer, kamusal alan ve çevresindeki diğer yapılar ile olan ilişkiler ağının kısacası yapının yaşamının özenle düşünülmesi ve planlanması gerekiyor. Ancak bu bilginin uygulamaya aktarılış biçimi her zaman yeterli olmayabiliyor ve çoğu zaman sorgulanmayı gerektiriyor.
Beşiktaş Balık Pazarı, kullanıma açılmasından sadece birkaç (tam olarak dört buçuk) sene sonra yıkılmaya başlandı. Tamamen yıkılacak mı yoksa elden mi geçirilecek tam olarak bilemiyoruz. Neden yıkılıyor sorusuna da verilen farklı cevaplar var: “Zaten çok kötü bir tasarımdı” ve “Kullanıcı ihtiyaçlarını karşılamıyordu” bunlardan en sık duyulanları. Kanımca tasarım açısından –en azından kağıt üzerinde- başarılı olsa da yapıldığı ilk günden itibaren işlemeyen bir yapı idi Beşiktaş Balık Pazarı. İki buçuk sene boyunca Beşiktaş Çarşı'da pazarı gören bir evde yaşadım, neredeyse her gün bu yapının önünden geçtim ve kullanıcılarının ihtiyaçlarını nasıl karşılayamadığına, kademeli olarak nasıl bozulduğuna/dönüştüğne şahit oldum.


Balık Pazarı’nın bizi kandıran yanı biçim olarak çok sade ve estetik bir güzelliğe sahip olmasıydı. Yüksek çatısı ve geniş girişleri ile hem kapalı hem açık, hem sınırlı hem de çevreyle bütünleşik bir yapısı vardı. Bütün ve sürekli çelik tezgahları, tavandan sarkan -eski pazarları andıran- lambaları, mozaik kaplamaları ve yuvarlatılmış kenarları ile ilgi çeken ve sempati uyandıran bir yer idi. Peki neden böyle oldu?

Yapı kullanıma açıldıktan sonra öncelikle strüktürel sorunlar hasıl oldu. Daha yapıldığının ilk birkaç ayı içerisinde, aldığı ilk büyük yağmurda çatısını su bastı. Belediye bu suyu temizleyip çatıya tekrar zift döktü. Brüt beton-muş gibi davransın diye seçilen kaplamalar da çok ama çok yanlış bir seçim olduğunu ilk fırsatta gösterdi. Kaplamalar (doğal ve diğer etkenlerle) her yerinden çürümek, açılmak ve kırılmak marifetiyle çirkin bir görüntü oluşturmaya başladı.

Bir süre sonra ise kullanıma dair sorunlar ortaya çıkmaya başladı. GAD ve Gökhan Avcıoğlu bu projeyi Beşiktaş'ı ve balıkçıları çok sevdiği için ve onlarla işbirliği içerisinde yapmış olduğunu anlatsa da görünen o ki onların ihtiyaçları konusunda derinlemesine bir araştırma yapılmamıştı. İlk ve en bariz sorun tezgahlardı. Her ne kadar bu -balıkçıların kullandığı tepsilerden esinlenerek yapılan- alttan soğutmalı, yekpare tezgahlar çok hoş bir görüntü oluştursa da tezgahların eğimi çok azdı. Bu da satıcılar için sergilemeyi güç bir hale getiriyordu. Farklı deniz ürünleri ve onların sofradaki yakın arkadaşları olan yeşillik ve diğer sebzeler için, daha da önemlisi bütün bu besinlerin paket ve ambalajları için düşünülmüş farklı sergileme ve düzenleme elemanları yoktu. Bunun üzerine esnaf kendi sergileme ve satış alanlarını oluşturmaya başladı. Tezgahların üzerine konan demir konstrüksiyonlar ile tezgâhların açıları arttırıldı, bunların üzerine –geleneksel hali ile- tepsiler içerisindeki balıklar yerleştirildi. Bu konstrüksiyonlara tabela vb. işaretler eklendi. Manavlar da tezgâhlarını sebzeleri en iyi gösterecek ve onları kasaları içerisinde sergileyebilecekleri bir hale getirdiler. Yapılışının yaklaşık ikinci senesinde pazarın belki de en karakteristik parçası olan tezgahlar artık neredeyse görünmez hale gelmişti.


İkinci sorun sınırlı depolama alanıydı. Balıkçılar için düşünülen ve oluşturulan depolar balıkçılara yetmiyordu. Bu ihtiyaç da çevredeki apartmanların soğuk hava deposuna dönüştürülen bodrumları ile gideriliyordu. Pazarın kendisinin yetersiz kaldığı noktalarda çevre ona lojistik destek sağlayan bir ağ görevi görüyordu. Sabah erken saatlerde Beşiktaş’ta dolaşırsanız Çarşı meyanına inen yokuşlardan aşağı el arabalarıyla kasa kasa balık taşıyan gençleri görebilirsiniz.

Sadece tezgahlar ve depolar değil kullanım alanının neredeyse tüm elemanları orada çalışanların ihtiyaçlarını karşılamaktan uzaktı. Portakal rengi kabloları ve akkor telli ampulleri ile yüksek tavandan sarkan lambalar belli ki balıkçılar için fazla tanımlı bir aydınlatma ortamı yaratıyordu. Örneğin lambalar onların ihtiyacı olan noktalara inmiyordu. Onlar da iplerle kabloları birleştirip farklı kombinasyonlar yapmaya, aydınlatmayı kişiselleştirmeye başladılar. Lambaların uzunluklarını ayarlamak için kablolara düğüm attılar.  Işıkların istendiği zaman kapanıp açılabilmesi için anahtarlar eklenip, beğenilmeyen ampuller yerine (yoksa elektrik faturaları yüzünden mi?) enerji tasarruflu ampuller takıldığında pazarın dönüşümü neredeyse tamamlanmış oldu.


Açılmasından yaklaşık üç sene sonra Pazar kendi başına kendi ihtiyaçları için yetersiz kalırken Beşiktaş’ın kronik bir derdine derman oldu: Yer sıkıntısı. Türk lokantacılığının olmazsa olmazı olan sürekli büyüme ve genişleme arzusu, kapalı alanda sigara yasağı ile neredeyse tamamen atıl hale gelen iç mekanlarla birleşince Beşiktaş’ın köklü ve mütevazi meyhaneleri de bulabildikleri her açık alanı fütursuzca değerlendirmeye ve Beşiktaş’ın zaten dar olan ara sokaklarına  yerleşmeye başladılar. Sokaklarda iki kişinin yan yana ancak omuzlarını içe bükerek geçebileceği kadar yer kaldığı zaman ise pazarın geceleri çalışmıyor olmasından mütevellit geniş ve boş bir alan sunduğu keşfedildi. Cepheleri pazara bakmakta olan meyhaneler de buram buram balık ve çöp kokmasına aldırmadan hemen masalarını bu bos alana kuruverdiler. Böylece baştan öngörülemeyen bir çoklu kullanım biçimi kendi kendine oluşmuş oldu.

Aslında bütün bu süreç yaşam alanının kişiselleştirilmesi ya da Lefebvre'in taktik ve stratejileri bağlamında okunabilir. Beşiktaş Balık Pazarı’nın dönüşümü, şehre ‘tepeden’ bakan bir tasarımcının/plancının kendisi için düşündüğü, öngördüğü ve ona dayattığı sistemi kabul etmek istemeyen ve onu yetersiz bulan bireylerin kendi çözümlerini üretmesi, o sistemi yeniden biçimlendirmesi süreciydi. Bu bağlamda, tamamen tarafsız bir okuma ile aslında bu mekanın kullanıcıları ve çevresi ile çoğu yapıda olmadığı kadar ileri bir düzeyde bir ilişki kurduğu söylenebilir. Şimdi pazarın iç donatısı yıkıldı. Bu yıkım ile birlikte balıkçıların şekillendirdiği deneyim, müdahaleleri ile bir mekandan bir yer haline getirdiği –yerleştiği- pazar da kaybolup gitmiş oldu. Yerine ne geleceğini hep birlikte göreceğiz.