"baban gelsin, bakarız" argümanı bir annenin kollektif bir karar verme isteğinden çok, annenin kararsızlığı, babanın varolmaması, varolması durumunda ne diyeceğinin kestirilememesi sorunsalından ortaya çıkmış bir laf öbeğidir. annenin çocuğunun talebi konusunda gerçekten hissettikleri (izin vermek) ile konumu gereği söylemesi gerekenler (hemen izin vermeyerek otoriteyi sağlamlaştırmak) arasında doğan çelişki bir kararsızlığa dönüşür. bu noktada baban gelsin bir zaman geçirme yöntemi olarak da düşünülebilir. ancak büyük olasılıkla burada çocuğun talebi, ucu bir şekilde babaya dokunan, onu hoşnutsuz edebilecek bir yapıdadır ki, anne doğrudan bir yanıt vermekten kaçınır ve bu konuyu babayla görüşmesi gerektiğine hükmeder. her ne kadar aile içerisinde annenin güçlü olduğu ve bir çok kararı kendisi verdiği düşünülse de, "baban gelsin, bakarız" ataerkil aile tipinin vazgeçil-e-mez sloganıdır. zira "annen gelsin, bakarız" diye bir laf yoktur.
burada baban gelsin'in yanına eklenen bakarız fiili ayrıca incelenebilir. Bu bakarız acaba kararın sadece babaya ait olmayabileceğini mi (baban gelsin birlikte karar veririz), annenin çocuğa karşı kendi çaresizliğini hissettirmeme çabasını mı (birlikte bakacağız ama son söz babanın), yoksa aslında annenin onay verdiği ama babanın kabul etmeme/karşı çıkma şansı yüksek olan bir durumu kendi annesel taktikleri ile bir şekilde oldurabileceğine olan inancı (baban gelsin, ben hallederim) mı temsil etmektedir?
sonuç olarak baban gelsin her ne kadar çocuk için kapının henüz kapanmadığını anlatsa ve umudun devam etmesi yolunda bir işaret olsa da, konunun babaya danışılacak kadar önemli olmasını da göstermesi açısından moral ve sinir bozucu bir cevaptır.
babam geldi.
