afferim yani sana. valla bravo. ne desem ne sölesem az sana. bunuda yaptin ya sonunda bana artik diyecek birsey bulamiyorum sana. iki hafta oldu dimi? ondan önceki hafta iki sinav bi ödev yapmistim, ruhum karanlik bier bunalimin pencesinde kivraniyordu. Sonuna gelmistim artik. Beynim iki haftalik sinavsiz ödevsiz filmlerle dolu mutlu ve umutlu bir iki haftanin heyecaniyla kipir kipirdi. Ama sen ne yaptin, kapadin. iki hafta boyunca neredeyse her gün her gece kötüydün ve iliklerime isledin bütün umutlarimi yerle yeksan ettin. ve bundan hiçbir rahatsizlik duymadin. Ha bugün ha yarin derken sana bakip biraz umutlanirken yine tersine döndün yine hayallerimi kirdin.
ve simdi, sanki bütün bunlari yapan sen degilmissin gibi alabildigine yogunken ben sinavlarim ödevlerim derslerim bilimmum islerim varken önümde bana gülümsüyorsun, içimden o gülümseyisi alip götüne sokmak geliyor. Benimle bu sekilde dalga geçmeni kaldiramiyorum artik gerçekten, çoktan siktirip gitmen gereken zaman gelmisken hala buralarda bir yerlerdesin ve olabilme ihtimalinle içimi sIkIyorsun.
kötü hava senden nefret ediyorum ve artik defolup gitmeni istiyorum ve artik ben senin dengesizliklerinden, kalin giyinip pismekten ince giyinip donmaktan biktim, yerini iyi havaya birakmak için de bu kadar igrenc bir zamani seçtigin için de tesekkur etmek istiorum.
allah belani versin.