Muad’Dib’in ruhu yalnızca sözler, yalnızca onun adına çıkarılan Kanun’un lafzı değildir. Muad’Dib, daima kendini beğenmiş güçlülere, şarlatanlara ve dogmatik fanatiklere karşı o iç öfke olmalıdır. Söyleyecek sözü olması gereken de bu iç öfke olmalıdır; çünkü Muad’Dib bize, bir şeyin her şeyden üstün olduğunu öğretti: insanlar yalnızca sosyal adaletin olduğu bir kardeşlik içinde varlıklarını sürdürebilirler.

-Fedaykin Sözleşmesi